เมื่อสังคมและคนรอบข้างมากำหนด "ตัวตน" ของเรา

มองไปรอบตัวเราทุกๆ วันนี้ สังคมไทยเราชักจะมีอะไรแปลกๆ แต่ในความแปลกที่ว่านี้กลับมีหน้าตาที่เหมือนๆ กัน งงกับคำพูดผมใช่มั้ยครับ ผมเองก็งงเหมือนกันว่าที่พูดไปคืออะไร แต่จะขอขยายความให้เห็นภาพนะครับ ถ้าเราสังเกตกันดีๆ วัยรุ่นสมัยนี้เขามักจะทำอะไรเหมือนๆ กันไม่ว่าจะเป็นทรงผมที่ได้รับอิทธิพลมาจากเกาหลีและญี่ปุ่นเต็มๆ และการแต่งกายที่นับวันจะใช้ปริมาณผ้าน้อยลงไปเรื่อยๆ

มีวันนึง ผมไปเดินสยาม ปรากฏว่าเด็กๆ ที่สยามแต่งตัวเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะเป็นผมทรงวัยรุ่นเกาหลี วัยรุ่นญี่ปุ่น ใส่กางเกงขาเดฟ ใส่แซ็กสั้น กางเกงขาสั้น เขาแต่งตัวกันแบบนี้และเป็นแบบเดียวที่สามารถพบเห็นได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำอะไรตามๆ กัน หรือเป็นเพราะว่าสังคมและผองเพื่อนของคนเราสมัยนี้เป็นตัวกำหนดความเป็น ”ตัวตน” ของคนแต่ละคนไปแล้ว

มันแปลกดีนะครับ ที่เวลาใครทำอะไรอย่างหนึ่งแล้วเป็นจุดเด่นดูดีขึ้นมา แล้วทำให้คนอื่นๆ ทำตาม จนขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นแฟชั่นและค่านิยมของสังคมนั้นไป ใครทำอะไรผิดแปลกไปจากที่เขาปฏิบัติกันอยู่ ถือว่าไม่เข้าพวกไปเสียอย่างนั้น

ถ้ามองกลับกัน ผมว่าการที่ทำอะไรเหมือนๆ กันก็แสดงออกถึงความสามัคคี ความมีเอกภาพดี แต่มันจะขาดความมีเอกลักษณ์ หรือพูดง่ายๆ คือลืมเป็นตัวของตัวเอง (ต่างกับมาร์ค ที่อยากเป็นตัวของตัวเอง) และในเมื่อทำตามสิ่งที่เขาทำกัน ความคิดก็จะหยุดนิ่ง ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องคิด ในเมื่อมีตัวอย่างให้ทำตาม แล้วอย่างนี้อนาคตของมนุษย์เราจะเป็นยังไง...เป็นอะไรที่น่ากลัวทีเดียว

ผมว่าเราลองมองย้อนกลับมามองดูตัวเองกันดีกว่า ว่าทุกวันนี้ที่เราเป็นอยู่ เราดำเนินชีวิตตามที่ใจเราอยากให้เป็น หรือเป็นไปตามที่สังคมและสิ่งรอบข้างมา "กำหนด" ให้เรา