ศิลปะบนท้องฟ้า

สวัสดีปีหนูครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ผมต้องขออภัยที่ผมทำตัวล่องหนไปนานครับ เนื่องจากว่าพักหลังๆ นี้เวลาการทำงานของผมเริ่มจะถี่มากขึ้น แต่ละเดือนเมื่อไดัรับตารางการทำงาน ก็จะพบว่ามันค่อนข้างดำ (เพราะมีตัวหนังสือพิมพ์เยอะ) เวลาหยุดของระหว่างไฟลท์ก็มีเพียงแค่หนึ่งวัน ซึ่งต้องสละมาทำธุระส่วนตัว และที่สำคัญครับ ผมมีขี้อยู่หนึ่งประเภทติดตัว ซึ่งมันก็คือ "ขี้เกียจ" เลยทำให้ได้แต่เขียนเรื่องเอาไว้หลายเรื่อง แล้วก็หยุดมันซะตั้งแต่บทนำ เพราะคิดว่ากว่าจะจบคงอีกหลายหน้า เลยขี้เกียจเขียนเสียอย่างนั้น

พอสมควรสำหรับข้อแก้ตัวครับ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า

เรื่องของเรื่องคือว่า ผมชอบท้องฟ้ากับก้อนเมฆ เพราะว่ามันเป็นงานศิลปะอันงดงามที่ธรรมชาติเข้าใจสรรค์สร้างขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ และที่สำคัญครับ ภาพแต่ละภาพมีเพียงชิ้นเดียวในโลกเท่านั้น เนื่องจากก้อนเมฆเป็นสสารไม่มีรูปทรงที่แน่นอน แถมแสงสีของดวงอาทิตย์ในแต่ละวันก็ไม่เหมือนกัน บางครั้ง โดยเฉพาะเวลาผมขับรถไปทำงาน (ในช่วงกลางวัน) ผมก็จะมองไปบนท้องฟ้าดูเจ้าก้อนสีขาวๆ เหล่านี้ และถ้าหากว่าวันไหนที่ต้องตื่นเช้า ผมก็จะมองไปนอกหน้าต่างเพื่อดูท้องฟ้าเช่นกัน เป็นความโชคดีที่หน้าต่างห้องผมหันไปทางทิศตะวันออกครับ เลยมีโอกาศได้เห็นสีอันสดใสในยามเช้า และในเวลาที่ฝนตก ผมก็ยังคงมองไปบนท้องฟ้า เพื่อมองหาแหล่งของพลังงานไฟฟ้าที่วิ่งเล่นอยู่บนท้องฟ้าอย่างอิสระเสรี

จริงอยู่ที่อาชีพของผมต้องคลุกคลีกับท้องฟ้าและก้อนเมฆ แต่มันเป็นการยากครับ ที่จะไปนั่งมองผ่านหน้าต่างเครื่องบินเพื่อสำรวจก้อนเมฆเหล่านี้ แถมมุมที่เห็นจากข้างบนก็พูดได้เลยครับว่าไม่ค่อยสวย เมื่อเทียบกับมุมที่มองมาจากพื้นดิน เพราะว่าเครื่องบินบินอยู่เหนือก้อนเมฆ แถมยังต้องบินหลบเมื่อเจอเมฆก้อนใหญ่ๆ ครับ เพราะมันเป็นตัวทำให้การเดินทางไปราบรื่น หรืออาจถึงขั้นทำให้เมาเครื่องบินกันเลยทีเดียวครับ

มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่สวยกว่า คือ ภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นบนเส้นขอบฟ้า ในเวลาที่ผมทำงานข้ามคืนแล้วไปถึงที่หมายในตอนเช้า

มาดูกันดีกว่าครับว่าธรรมชาติของเราสร้างสรรค์งานศิลปะบนท้องฟ้าได้สวยขนาดไหน ขอบอกไว้ก่อนนะครับว่า บางรูปผมต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้มาซึ่งภาพของก้อนเมฆ ซึ่งบังเอิญมาอยู่ในสายตาขณะกำลังขับรถอยู่ครับ

ฟ้ายามเช้า...

ท้องฟ้าสีทอง...

เมฆฝนตั้งเค้า...

สายฟ้ากลางสายฝน...

...ฟ้าหลังฝน

ยามเย็น..

หลบแดด